Twórcą zasady odruchowej lokomocji, a także diagnostyki i terapii metodą Vojty jest prof. dr Václav Vojta.
Metoda Vojty dzieli się na dwie części. Diagnostyczna, która wychwytuje zaburzenia w rozwoju już w pierwszych dniach życia dziecka oraz część terapeutyczna, która umożliwia wczesne rozpoczęcie niezbędnej rehabilitacji zanim utrwalą się patologiczne wzorce motoryczne.
Założeniem metody Vojty jest istnienie genetycznie zakodowanych globalnych wzorców lokomocji w programie zwanym ontogenezą ruchową zawierającą indywidualny program rozwoju ruchowego odpowiadającemu człowiekowi. Powyższe stwierdzenie oznacza, że wszystkie mechanizmy potrzebne do na przykład zmiany pozycji ciała, pionizowania się czy przemieszczania do przodu istnieją od momentu poczęcia organizmu dziecka, a ujawniają się etapami w sposób automatyczny, w miarę dojrzewania centralnego układu nerwowego.
Rozwój każdego dziecka postępuje według wyżej wymienionego zakodowanego genetycznie programu. Dziecko, które rozwija się prawidłowo, korzysta z tego programu i jego rozwój motoryczny przebiega prawidłowo bez żadnej pomocy zewnętrznej. Dziecko z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego już od pierwszych dni życia nie może korzystać z tego genetycznie uwarunkowanego programu, gdyż droga do niego pozostaje zablokowana na skutek uszkodzenia dróg i ośrodków układu nerwowego. Z czasem dziecko zaczyna posługiwać się zastępczymi wzorcami ruchowymi, które nie koniecznie są korzystne. Ten nieprawidłowy wzorzec ruchu stopniowo odzwierciedla się w korze mózgu i utrwala się w świadomości nieprawidłowy wzorzec schematu własnego ciała.
Vojta opracował sposób terapii polegający na odruchowym uaktywnianiu i wyzwalaniu genetycznie zakodowanych mechanizmów lokomocji. Można je wyzwolić u każdego człowieka, niezależnie od stopnia uszkodzenia układu nerwowego i niezależnie od wieku. Wyzwalane mechanizmy lokomocji utrwalają prawidłowy wzorzec ruchowy i powodują poprawę psycho-motoryczną dziecka.
